Len zwyczajny

Roślina roczna do 60 cm wysokości, korzeń cienki, jasny. Łodyga wzniesiona, w górze rozgałęziona, liście naprzemianległe, lancetowato-podłużne, zaostrzone, białe, 5-krotne. Owocem jest torebka, prawie kulista. Na szczycie zaostrzona. Nasiona płaskie, eliptyczne, brunatne. Pochodzi z bliskiego wschodu. W Europie od dawna uprawiana jako roślina oleista i włóknista. Rozmnaża się przez nasiona. Nie zaleca się uprawy w małych ilościach. Surowcem zielarskim są nasiona, zawierają substancje śluzowe, olej do 40%, białka, glikozyd cyjanogenny, linamarynę, fitosterole, kwasy organiczne i witaminę F. Dojrzałe nasiona uzyskuje się przez wymłócenie. Suszyć w cieniu lub w suszarniach w temp do 40C. Wysuszony surowiec jest bezwonny, po rozgryzieniu ma łagodny, śluzowaty i oleisty smak. Nasiona lnu zalecane są w postaci przecedzonego, sporządzanego na zimno wyciągu wodnego jako łagodny środek przeczyszczający i jako lek pomocniczy przy stanach zapalnych dróg oddechowych oraz przy nieżytach żołądka i jelit. Wyciągi powlekają błony śluzowe żołądka i jelit cienką warstwą śluzu, chroniąc przed porażeniem- nadkwaśność. Skuteczne na wrzody żołądka i dwunastnicy. Nasiona zalecane są przy niestrawności, biegunce, oraz stanach zapalnych pęcherza moczowego. Zewnętrznie w postaci kataplazmów, goją oparzenia, odmrożenia, trudno gojące się rany, wysuszenia skóry, oraz łuszczenie się i pękanie naskórka. Kataplazm: 5 dag utuczonych nasion zalać wrzątkiem, wymieszać, zawiną w płótno, przykładać na chore miejsce. Wyciąg zimny: łyżkę pogniecionych nasion zalać przegotowaną wodą, Zostawić na noc. Pić na czczo.