Lebiodka pospolita

Wieloletnia roślina zielna o przyjemnym zapachu. Łodygi wzniesione, czerwonawo biegłe, w górze rozgałęzione. Liście podługowato jajowate do 3 cm długości, od spodu gruczołowato przeświecające liliowe, grzbieciste kwiaty zebrane w nibyokółki skupione są w szczytowe podbaldachy. Występuje na nasłonecznionych zboczach, brzegach lasów, łąkach i przy drogach. Surowcem zielarskim jest ziele. Zawiera olejek eteryczny, związki goryczkowe, garbniki,żywicę, fitosterol. Zbiera się je w początkach kwitnienia ścinając górną część łodygi podczas słonecznej pogody. Suszyć w przewiewnych miejscach. Lebiodka do dziś jest ulubionym lekiem ludowym na Śląsku. Stosuje się w postaci naparów jako środek antyseptyczny, uspakajający przeciw skurczowy. Polecana bywa przez lekarzy, zwłaszcza przy naruszeniu funkcji układu nerwowego, bezsenności, roztrojenia nerwów. Lebiodka wybitnie poprawia trawienie. Można ją stosować przy bronchitach jak środek wykrztuśny. W postaci okładów napar lebiodki stosuje się przy bólach gardła oraz w postaci kąpieli przy schorzeniach dermatologicznych. W medycynie ludowej poleca się napary z lebiodki przy bolesnym miesiączkowaniu i chorobach kobiecych, bólach serca, przeziębieniu, kaszlu i kokluszu, a także przy gośćcu i skazie moczanowej. Napar: 1 łyżkę ziela zlać 11/2 szklanki w wrzątku. Pić 2-3 razy dziennie po 1/2 lub ćwierć szklanki. Z kwiatków otrzymuje się znakomity, pomarańczowy barwnik do wełny. olejek znalazł zastosowanie w kosmetyce. Świetna przyprawa do mięs, sosów, sałatek, pizzy i drobiu.