Malina właściwa

Krzew do 2 m wysokości, o wyprostowanych, łukowato wygiętych, zdrewniałych opatrzonych w dole szczeciniastymi kolcami. Liście nieparzysto-pierzasto-sieczne. 3-5-7 listkowe o jajowatych, zaostrzonych brzegiem piłkowanych listkach, od spodu biało-fioletowych. Białe, promieniste kwiaty zebrane są po kilka na szczycie pędów. Owoce zbiorowe, złożone z mięsistych pestkowców, wewnątrz puste, odpadające od pozostałego na szypułce białego dna kwiatowego, dojrzewają w lipcu lub sierpniu. Występuje bardzo pospolicie w całej Polsce na zrębach, w widnych lasach, często na skraju lasu. Wiele odmian maliny jest w uprawie. Surowcem jest owoc zbiorowy. W owocach zawarte są cukry, kwasy organiczne, pektyny, sole mineralne, dużo Wit C, olejek eteryczny, śluzy, cukry. Owoce zbiera się zupełnie dojrzałe w i suszy w temp 40C. Liście zbiera się w maju. Napar lub syrop z owoców powszechnie jest stosowany jako środek napotny i przeciwgorączkowy. Używa się go przy przeziębieniach, grypie, anginie itp. Szczególnie poleca się dzieciom. Liście działają tonizująco, ściągająco i moczopędnie. Odwary z liści stosuje się przy przewlekłych  biegunkach, krwawieniach, upławach. Zewnętrznie przy schorzeniach jamy ustnej, gardła, krtani oraz niektórych chorobach skórnych. Syropu używa się do złagodzenia gorzkiego smaku lekarstw. Liście wchodzą w skład herbat ziołowych.