Fasola zwyczajna
16 sierpnia, 2011
Głóg
17 sierpnia, 2011
Fasola zwyczajna
16 sierpnia, 2011
Głóg
17 sierpnia, 2011

Wieloletnia roślina zielna, osiągająca 30-90 cm wysokości. Po złamaniu którejkolwiek części rośliny wypływa pomarańczowy mleczny sok. Liście są na wierzchu jasnozielone, pod spodem sinawe, pierzastosieczne. Liście dolne na długich ogonkach. Żółte kwiaty zebrane w baldaszki. Owocem jest równowąska torebka podobna do łuszczyn. Wszystkie części rośliny mają własności trujące. Pospolity chwast w wilgotnych zaroślach. Surowcem zielarskim jest ziele oraz korzeń.Ziele i korzeń zawierają kilkanaście alkaloidów, flawonoidy, olejek, aminy, kwas chelidonowy i saponinę. Wyciągi z ziela glistnika mają właściwości rozkurczowe. Stosuje się je przy skurczach przewodu pokarmowego, dróg żółciowych i moczowych, naczyń krwionośnych i oskrzeli. W mieszance z innymi ziołami podawane są jako środek przeciwbólowy przy kolce jelitowej i bolesnym miesiączkowaniu. Glistnik działa też bakteriobójczo, jest więc pożyteczny w leczeniu łagodnych stanów zapalnych, niewydolności wątroby, kamicy żółciowej i zapalenia dróg żółciowych. Właściwości cytostatyczne wykorzystywane są w terapii nadżerek i raka części pochwowej macicy, przy pomocy tamponów wykonanych z wyciągów z ziela. Świeży sok z rośliny można stosować zewnętrznie w miejscach porażonych grzybicą, przy trudno gojących się skaleczeniach i ropniach. Sok skutecznie zwalcza brodawki, gruźlicze ogniska skórne i ropne wypryski. Glistnik używany zewnętrznie do przemywań i kompresów nie oddziałuje toksycznie. Natomiast w zażywaniu preparatów z glistnika należy zachować ostrożność, nie wolno przekraczać dawek podanych w receptach, ani przedłużać kuracji. Odwar: pół łyżki suszonego ziela zalać szklanką letniej wody i gotować pod przykryciem nie dopuszczając do wrzenia przez pół godziny. Przecedzony odwar można używać do przemywań i okładów, pić jedynie po konsultacji z lekarzem.