Lubczyk ogrodowy

Okazała roślina z rodziny baldaszkowatych o wysokiej łodydze, rozgałęziającej się na górze. Liście pierzasto – złożone, lśniące. Na szczycie łodygi w lipcu tworzą się baldachowate kwiatostany o niewielkich żółtawych kwiatach. Owocem jest owalna rozłupka. Cała roślina ma zapach selera. Roślina uprawna, pochodzi prawdopodobnie z Iranu. Surowcem roślinnym jest kłącz z korzeniami. Zawiera dużo skrobi, olejku lotnego, cukry, żywicę , kumarynę, kwasy organiczne. Kłącze wykopuje się jesienią, myje, nawleka na sznurek i suszy na strychu. Korzeń działa nieznacznie moczopędnie, ale przyśpiesza wydalanie chlorków i mocznika. Używa się go pomocniczo przy niewydolności nerek, nieżytach dróg moczowych i złej przemianie materii. Od dawna uważany za afrodyzjak, czemu dzisiejsze autorytety medyczne zaprzeczają. Medycyna ludowa zaleca przy dychawicy oskrzelowej. Wywar poprawi trawienie, a świeże liście gotowane na mleku pomagają przy chorobach kobiecych. Napar polecany przy wyczerpaniu nerwowym. Odwar: łyżkę rozdrobnionych korzeni zalać szklanką wody, wymieszać i ogrzewać przez 30 min, nie dopuszczając do wrzenia, przecedzić. Pić 3 razy dziennie po łyżce. Napar: 15-20 g korzeni zalać litrem wody, można dodać soli i pieprzu lub miodu albo cukru. Kąpiele w naparze z liści i łodygi działają dezodoryzująco  i odprężająco.