Łopian większy

Roślina dwuletnia, wyrastająca do 2 m wysokości, z grubym, palowym, rozgałęzionym korzeniem. Łodyga gruba, sztywna, bruzdowana, silnie rozgałęziona. Liście dolne, dwu ogonkowe, szeroko-jajowate z nasadą, pod spodem pokryte szarymi włoskami, ku górze łodygi- drobniejsze i na krótkich ogonkach. Kwiaty 5-krotne, purpurowe, rurkowate, w koszyczkach prawie kulistych, zebranych w baldachogrona.  Koszyczki okryte są haczykowatymi szczecinkami, łatwo przyczepiającymi się  do sierści zwierząt i ubrań ludzi. Owocem jest szeroko- brunatna niełupka. Występuje pospolicie w pobliżu zabudowań, na rumowiskach, zaroślach i zaniedbanych ogrodach. Wprowadzany jest również do uprawy. Surowcem zielarskim jest korzeń. Korzenie wykopuje się jesienią lub bardzo wczesną wiosną w pierwszym lub drugim roku wegetacji. Myje się, oddziela od części  nadziemnych rośliny i oczyszcza z drobnych korzonków. Suszyć należy w temp 60 C, Korzeń o gorzkawym smaku zawiera olejek lotny, inulinę, substancje białkowe, sole mineralne, śluz oraz związki poliacetylenowe. Surowiec jest stosowany z racji na swe właściwości  moczopędne, napotne, żółciopędne, a także dlatego że oczyszcza krew. Stosowany przy nieżytach przewodu pokarmowego, złej przemianie materii, , jako lek  pobudzający czynności wydzielnicze pęcherzyka żółciowego. Do przemywań i naparów używa się okładów lub soku ze świeżych korzeni. Działa przeciwzapalnie i przyśpiesza gojenie się ran. Sok ze świeżych korzeni: 10dag korzeni ze świeżego łopianu obmyć przegotowaną wodą, zetrzeć na tarce lub zmiażdżyć w moździeżu . Wycisnąć przez płótno. Pić 3 razy dziennie po łyżce. Odwar z korzeni suchych: łyżkę korzeni łopianu zalać szklanką wrzątku. Zostawić pod przykryciem na 3 godz, zagotować i odcedzić. Pić 3 razy dziennie po szklance płynu.  Do okładów: 1 łyżkę rozdrobnionego korzenia zalać zimną, przegotowaną . Po 6-8 godzinach odcedzić. Nie gotować!