Kminek zwyczajny

Dwuletnia lub wieloletnia roślina z pionowym, mięsistym, wrzecionowatym lub cylindrycznym korzeniem. Łodyga dęta, w górze rozgałęziona, 30-80 cm wysokości. Liście w zarysie podługowate, umieszczone skrętolegle, 2-3 krotnie pierzaste. Kwiaty białawe, czasem z odcieniem różowym, drobne, 5-krotne, zebrane w baldachy. Owocem jest rozłupnia, sierpowato wygięta. Występuje na łąkach, pastwiskach, miedzach i rumowiskach. W Polsce od dawna zbiera i uprawiany. Wymaga stanowisk słonecznych, rosnący w cieniu gromadzi zbyt mało oleju. Surowcem zielarskim są owoce. Zawierają 8 % olejku eterycznego, do 20% tłustego, związki białkowe i cukrowe, flawonoidy. Surowiec zbiera się w lipcu. Wczesnym rankiem ścina się roślin, wiąże w snopki i suszy. Po kilku dniach młóci, a otrzymane owoce przesiewa. Nasiona należy przechowywać w płóciennym woreczku. Owoc kminku stosuje się w różnej postaci przeciw wzdęciom i skurczom żołądka, przy braku apetytu i zaburzeniach trawienia, przede wszystkim u dzieci. Działa też żółciop0ędnie, moczopędnie oraz hamuje szkodliwe procesy gnilne i fermentacyjne w jelitach.  Zalecany jako środek mlekopędny dal karmiących matek. Składnik mieszanek ziołowych działa wykrztuśnie. Występujący w olejku lotnym karwon działa toksycznie na robaki jelitowe. Świetna przyprawa kuchenna. Napar: łyżkę zmiażdżonych owoców zalać  1 szklanką wrzątku, przykryć. Po 15 min odcedzić. Pić ciepły napar 3 razy dziennie po szklance. Olejek kminkowy zażywa się 2-6 kropli na kostce cukru 2-3 razy dziennie.