Bez czarny

Krzew dochodzący do kilku metrów wysokości. Kora pnia szara lub brunatna, charakterystycznie popękana. Po przełamaniu gałęzi widoczny jest gąbczasty śnieznobiały  rdzeń. Liście nieparzyste, pierzaste o 5 do 7 listkach. Kwiaty  żółtobiałe, zebrane w baldaszkowate kwiatostany o charakterystycznym zapachu. W sierpniu i wrześniu dojrzewają owoce, fioletowoczarne jagody o słodkim smaku. Surowcem zielarskim są kwiaty i owoce, kwiaty zbiera się na początki kwitnienia krzewu, gdy część z nich w baldachach jeszcze się nie rozwinęła. Najlepiej robić to wczesnym rankiem. Kwiatostany ścina się w odległości 3 cm od najniższego rozgałęzienia szypułki kwiatostanowej. Zebrane kwiaty suszy się e cieniu  w temp 35C. Dobrze wysuszony kwiat powinien mieć żółt0białą barwę.

Owoc bzu zbieramy, gdy są dojrzałe, barwy fioletowoczarnej, ścinając całe baldachy. Suszymy je w piecu, uważając żeby nie przypaliły się. Dopiero po wysuszeniu ociera się je z szypułek.

W Polsce od najdawniejszych lat medycyna ludowa  wykorzystywała jego cenne właściwości lecznicze, stosując zwłaszcza napar z kwiatu. Liście wykorzystywano na okłady po oparzeniu, gotowane zaś na mleku na hemoroidy. Korę gotowano, a wywar miał usuwać pasożyty z jelit.

Bez należy do tzw środków na przemianę materii. Wykazuje działanie moczopędne, napotne i reguluje przepuszczalnośc naczyń krwonośnych. Najsilniejsze działanie moczopędne ma kora. Podana w większych ilościach z racji swego ostrego zapachu działa wymiotnie. Zarówno kwiaty jaki i owoce działają przeciwgorączkowo i napotnie, łagodzą chroniczne zapalenie dróg oddechowych.

Kwiat polecany również przy bolesnym miesiączkowaniu. Owoce są bardzo dobrym lekiem na biegunkę, dobrze regulują przemianę materii.

Przy katarze wdychać parę ulatniającą się ze świeżego naparu kwiatów, nachyliwszy się nad naczyniem z głową okrytą ręcznikiem.