Drapacz lekarski

Jednoroczna roślina uprawna. Osiąga 20-40 cm wysokości. Wyprostowana, pięciokanciasta łodyga drapacza jest w dole lekko owłosiona, a w górze wielokrotnie rozgałęziona, pokryta długimi, wełnistymi włosami. Liście są bladozielone, pierzasto rębne, na brzegach kolczaste, lepkie z obu stron, pokryte krótkimi włoskami. Żółtawe kwiaty zebrane są w koszyczki na szczycie odgałęzień łodygi. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Surowcem zielarskim jest ziele drapacza. Zbiera się je w okresie kwitnienia rośliny. Zdrewniałe części rośliny nalezy usunąć, a liście i kwiatostany suszyć w suchym i przewiewnym miejscu z dala od słońca. Ziele drapacza zawiera związki goryczkowe, substancję antybiotyczną, ślady olejku eterycznego, poliacetylen, , flawonoidy, sole wapnia, magnezu, potasu, garbniki oraz żywicę. Ziele drapacza działa pobudzająco na apetyt ze względu na dużą ilość gorzkiej substancji. Zwiększa wydzielanie soku żołądkowego. Zmniejsza fermentację w jelitach. Polecany dla dzieci i osób starszych ponieważ pozwala uzupełnić niedobór mikroelementów w organizmie. Ziele drapacza ogranicza rozmnażanie się wielu gatunków bakterii, oraz niektórych wirusów. Wykazuje własności moczopędne. Stosowany w leczeniu skazy limfatycznej, która ma podłoże gruźlicze oraz innych schorzeń skóry. Napar: 4-6 g sproszkowanego ziela drapacza zalać 1/2 szklanki wrzątku i pozostawić pod przykryciem na 5-10 min. Pić 2-3 razy dziennie między posiłkami. Napar można używać do przemywań i kompresów.