Chmiel zwyczajny

Dwupienna bylina wijąca się dookoła podpór i drzew, z silnie rozgałęzionymi, mięsistymi korzeniami. Łodyga dochodzi do 5 m długości, jest ona cienka, wijąca się, na kantach opatrzona włoskami czepnymi. Dzięki lupulinie szyszki odznaczają się swoistym żywicznym zapachem. Chmiel kwitnie od lipca do września.  Występuje w wilgotnych lasach liściastych, olszynach, zaroślach, nad rzekami, na glebach żyznych i wilgotnych. Często uprawiany jest w ogrodach lub też na skalę przemysłową do wyrobu piwa. Rozmnażany jest na wiosnę z korzeni. Surowcem zielarskim są szyszki chmielu oraz jego gruczoły. Szyszki chmielu pozyskuje się z upraw, przed całkowitym ich dojrzeniem kiedy maja barwę żółto- zielonkawą.  Zrywa się je w dzień pogodny, wraz z krótką szypułką, rękami. Suszy się je w suszarni w temp do 40 C. Gruczoły chmielowe otrzymuje się przez otrząsanie ususzonych szyszek. Obydwa surowce mają  aromatyczny zapach. Przy dłuższym przechowywaniu tracą skuteczność, powinny mieć nie więcej niż rok i należy je chronić przed światłem i wilgocią. Obecnie szyszki gruczoły chmielowe stosowane są w ograniczonych ilościach w postaci odwaru, wyciągów lub jako składniki gotowych preparatów przy bezsenności, bolesnych podrażnieniach pęcherza moczowego, przy nadmiernej pobudliwości seksualnej i histerii, przy schorzeniach gruczołu krokowego, oraz jako środek pobudzający trawienie. Chmiel stosowany jest również w przypadku schorzeń wątroby. Wykazuje także energiczne działanie przeciwbakteryjne. Powyższe właściwości chmielu są związane przede wszystkim z występowaniem lupuliny, zewnętrznie używa się chmiel w postaci kąpieli, okładów i  maści. W przypadku chorób skórnych, wrzodów, liszajów, ropieni, zapalenia korzonków.