Orzech włoski

Drzewo do 23 m wysokości o szarozielonych gałązkach. Liście nieparzyste o 5-9 listkach. Listki lancetowate lub eliptyczne do 12 cm długie, zaostrzone, całobrzegie, z wierzchu ciemnozielone, omszone, po roztarciu wydzielają przyjemny zapach. Kwiaty męskie zebrane w kotki, żeńskie w kłębki. Owocem jest duży pestkowiec do 5 cm długi, otoczony mięsistą, zieloną łupiną, wewnątrz twardą. W Polsce jest powszechnie uprawiany jako drzewo owocowe. Pochodzi z Azji Środkowej. Surowcem jest liść oraz owocnia. Oba surowce zawierają jugolon i związki pokrewne, dużo garbników, kwas askorbinowy, karotenoidy, olejek eteryczny, flawonoidy i leukoantocyjany. Nalewka: 30 zielonych orzechów pokroić na ćwiartki, zalać 1 litrem wódki i pozostawić na kilka tygodni. Nalewkę przechowywać w ciemnym szkle. Odwary z liści stosuje się w postaci okładów i przemywań przy trądziku pospolitym i krostkowym zapaleniu opryszczkowym i ropnym skóry, przeciw miejscowemu poceniu skóry, także przy egzemach, liszajach, wrzodach i do płukania jamy ustnej. Napar: 15-20 g sproszkowanych liści zalać 1 l wrzątku. Po 10 min przecedzić. pic 2-5 razy dziennie po 1/2 szklanki. Odwar do użytku zewnętrznego: 20-30g liści lub naowocni zalać 0,5 l zimnej wody. Gotować 15 min. Po wystudzeniu przecedzić. W kosmetyce wyciąg z owocni stosuje się do farbowania włosów na kolor brunatny oraz do kąpieli.