Nawłoć pospolita

Bylina z kłączem ukośnym o wielu korzeniach. W pierwszym roku życia wyrastają z kłącza tylko różyczki liści. Łodyga o wysokości 1 m, zwykle pojedyncza, czerwonawo nabiegła, pojawia się w drugim roku życia. Liście w różyczce eliptyczne – jajowatej, piłkowane, długości do 15 cm. kwiaty złoto-żółte, zebrane w koszyczki. Występuje w suchych lasach i borach sosnowych i mieszanych, w zaroślach, na zboczach, wrzosowiskach, zrębach i przy drogach. Surowcem zielarskim jest ziele nawłoci pospolitej. Zbiera się je na początku kwitnienia rośliny. ścina się górne części pędów, ulistnione i ukwiecone. Suszyć należy szybko w przewiewnym miejscu w temp 40 C . Dobrze wysuszony surowiec powinien składać się  z ulistnionych pędów z kwiatami, częściowo w pączkach.  Ziele zwiera olejek eteryczny, flawonoidy, garbniki, śluz, żywicę, kwasy organiczne i saponiny. Działa przeciwzapalnie, ściągająco, moczopędnie. Napary podaje się w przypadku zapalenia pęcherza moczowego., w celu złagodzenia przykrych objawów bolesnego oddawania moczu, a także przy kolce nerkowej  innych  schorzeniach nerek. Nawłoć stosowana jest w nieżytach przewodu pokarmowego, nadmiernej fermentacji jelitowej, drobnych krwawieniach z przewodu pokarmowego oraz biegunkach. Zewnętrznie używana do okładów na rany i wykwity skórne, wrzody oraz do płukania jamy ustnej i gardła. Jest to roślina miododajna.