Mydlnica lekarska

Wieloletnia roślina zielna do 70 cm wysokości, o cienkim rozgałęzionym korzeniu. Łodyga wzniesiona, delikatnie omszona, nieco szorstka. Liście naprzeciwległe, eliptyczne, 0 3 lub 5 nerwach. Białe lub bladoróżowe, pachnące kwiaty skupione w dwuramienne wierzchołki.  Przełamane kłącze po zamoczeniu w wodzie i potarciu pieni się jak mydło. Rośnie ma mokrych łąkach, nad rowami, na brzegach rzek, w zaroślach, na miedzach i przydrożach. Uprawiana do celów leczniczych. Udaje się na każdej glebie w nasłonecznionych miejscach. Rozmnaża się z nasion lub podziemnych rozłogów. Surowcem jest korzeń. Zbioru dokonuje się wczesną jesienią lub wiosną. Wykopane korzenie płucze się w letnie wodzie, kroi i suszy na słońcu. Wykrztuśne działanie surowca wykorzystuje się przy przewlekłych nieżytach oskrzeli, szczególnie w przypadku skąpej wydzieliny. Niekiedy stosuje się jako środek moczopędny, w większych dawkach wymiotny i przeczyszczający. Napar z korzeni stosuje się przy dychawicy oskrzelowej oraz schorzeniach wątroby, śledziony, dróg żółciowych, przy zatruciach i złej przemianie materii. Wywarów używa się do kąpieli przy gośćcu, skazie moczowej, chorobach kobiecych i otyłości. W postaci kompresów stosuje się na liszaje. Odwar z korzeni zapobiega wypadaniu włosów. Napar: łyżkę rozdrobnionych korzeni zalać 0,5 l wrzątku i pozostawić pod przykryciem na 10 min. Pić 2-3 razy dzienne po szklance. Wywar: łyżkę rozdrobnionych korzeni zalać wrzątkiem i pozostawić na 5 min.