Cykoria

Wieloletnia roślina zielna osiagająca, 30-100 cm wysokości. Łodygę ma wyprostowaną, wielokrotnie rozgałęzioną, liście odziomkowe, zebrane w różyczkę, różnią się wyglądem od liści łodygowych. Odziomkowe są większe, ostro pierzasto wcinane, takie jak u mlecza, łodygowe zaś- lancetowate, drobne, obejmujące łodygę. W szczytowych partiach rośliny występują liczne koszyczki o jasnoniebieskich, okazałych kwiatach. Cykoria kwitnie od lipca do kwietnia. Korzeń ma zgrubiały. Występuje pospolicie w całym kraju. Można ją uprawiać. Wysiewa się wtedy nasiona lub sadzi kawałki korzeni. Surowcem zielarskim są korzenie. Wykopuje się je późną jesienią, po oczyszczeniu z piasku suszy się w przewiewnym miejscu. Korzeń cykorii zawiera dużo inuliny, gorzkiej intybiny oraz sok mleczny. W soku mlecznym występuje laktucyna, laktukopiryna i taraksosterol.  Ponad to występuje cholina, cukry, substancje żywicowe, sole mineralne. Korzeń cykorii działa na zwiększanie wydzielania soków żołądkowych, a szczególnie kwasu. Znajduje zastosowanie przy leczeniu bez-kwaśności i nieżytów żołądka. W mieszankach ziołowych ma zastosowanie przy leczeniu niedostatecznego wydzielania żółci i przy stanach nieżytowych jelit. W lecznictwie ludowym stosowany jest przy złej przemianie materii oraz dla uzupełniania mikroelementów w organizmie po przebytych chorobach. Prażony korzeń cykorii jest namiastką kawy, dawniej cykoria była rośliną jadalną. Napar: 15-20g sproszkowanego korzenia zlać 2 szklankami wrzątku po 10 – 20 minutach odcedzić. Pić po 1/2-1/3 szklanki dziennie.